Bab Yang Kedua- muka 34

                                           

“jika tinggal sekadim, tiada boleh menjadi barang sebagaimana.”

(Perbilangan XXXIX, Penambahan i)

    Mengikut adat, berkahwin hanya boleh dengan suku lain sahaja. Perkahwinan sama suku atau sewaris dinamakan “sumbang”. Apabila berlaku perkahwinan maka laki-laki itu pun berpindahlah ke dalam suku perempuan itu menjadi kepunyaan suku itu mengikut kata:

                  “Orang semenda kepada tempat semenda,”

                   (Perbilangan II, penambahan i)

     Perkahwinan di Rembau bukanlah sebagai mengikat perhubungan di antara seorang laki-laki dan seorang perempuan, melainkan ialah yang terutamanya mengenai rugi laba bagi suku jika berlaku kejadian perkahwinan dengan kekerasan, umpamanya “terkurang” “serah menyerah” atau juga “merumah” maka perempuan yang menjadi mangsa perkahwinan ini yang akan beruntung mendapat denda adat, bukan Lembaga, bapa saudara atau pun sepupu si laki-laki (1).

          Berhubung dengan peraturan yang kuat bagi menyimpan harta benda di dalam suku itu maka kejadian ini adalah berasaskan riwayat yang tiada terang – kononnya, semua harta benda, umpamanya tanah dengan rumah, tanam-tanaman dan juga barang-barang galian isi tanah pusaka itu ialah telah menjadi milik suku yang sebelas dengan jalan beli. Ada pun di tempat-tempat lain dalam Negeri Sembilan, yang punya tanah ialah ketuaan Jakun, kemudian dijualkannya kepada peneroka-peneroka yang dari Minangkabau itu dengan cara penjualan seperti kata serangkap perbilangan:

                   “Takik kayu Batin Jenang,

                   “putus tebus kepada Undang,

                   “jangka berelak,

(1) Lihat perkahwinan terpaksa dalam Bab IV