Bab Yang Kedua - muka 33

Maka ikatan secara perlembagaan ini adalah sentiasa membukakan pintunya pada meramaikan bilangan ahli suku masing-masing dengan tujuan menambah dan mendatangkan kekayaan harta bagi suku itu. Mengikut adat bahawa berjual bergadai, berbahagi belah masa bercerai atau mati maka harta-harta adalah lebih cenderung kepada tujuan yang dengan seboleh-bolehnya berkekalan tinggal di dalam suku – sampailah kepada kematian. Yakni takdirnya mati salah seorang di dalam suku, maka mengikut pandangan adat bahawa kematian itu ialah juga bermakna kerugian harta bagi suku. Maka inilah sebabnya jika berlaku sesuatu perbunuhan terpaksa suku orang yang membunuh itu mengganti jiwa yang telah hilang itu dengan batang tubuh seorang yang hidup, ertinya, sekadim yang karib dengan pembunuh hendaklah berpindah menjadi ahli bagi suku yang ahlinya terbunuh itu sebagai pengganti, mengikut perbilangan:

                   “Cincang pampasan,  

                   “bunuh, hulur balas –

                   “cacat membaiki,

                   dan

                   “Anak dipanggil makan,

                   “anak buah disorong balas.”

                   (Perbilangan XXXV, Penambahan i)

       Pendeknya, sukulah yang bertanggungjawab, bukan si pembunuh sendiri; kerana si pembunuh tentulah bukan ahli bagi suku bapanya. Jadinya, sebagai pengganti, maka haruslah terkena kepada anak saudara si pembunuh – kecualilah jika kejadian ini mengenai suku Biduanda Waris maka tiadalah boleh dijalankan demikian, kerana Biduanda Waris tidak boleh dikadimkan ke dalam sebarang suku lain yang bukannya Biduanda Waris.

      Seorang kanak-kanak boleh dikadimkan ke dalam suku lain jika waris yang di sebelah emak kanak-kanak itu bersetuju dan Lembaganya pula membenarkan. Setelah...

33